Kesusasteraan tradisional Melayu semakin terancam?

Sejarah kesusasteraan tradisional Melayu lambat laun akan ditatapi dalam bentuk yang amat jauh terpisah daripada bentuknya yang asal, sebagaimana yang terakam dalam khazanah manuskrip. Ini kerana sejarah kesusasteraan tradisional Melayu sejak kebelakangan ini, terutamanya dalam kalangan pelajar yang belajar kesusasteraan Melayu di sekolah dan universiti mempelajarinya bukan daripada sumbernya yang asal. Bahkan sistem ejaan dan tulisan Jawi tradisional yang mendominasi mengungkapkan kesusasteraan tradisional Melayu itu juga semakin tidak dikenali.
Kesusasteraan tradisional Melayu di sekolah dan universiti, terutamanya melibatkan aspek kajian teks, sama ada karya agung seperti Hikayat Raja Pasai, Sejarah Melayu: mahupun puisi tradisional Melayu seperti pantun, gurindam, dan syair diajar berdasarkan teks yang telah dirumikan. Ini bermakna pelajar kesusasteraan Melayu sama ada di sekolah mahupun di universiti sekadar didedahkan kepada teks kesusasteraan tradisional Melayu yang telah dirumikan daripada manuskrip asalnya yang ditulis dengan menggunakan sistem ejaan dan tulisan Jawi. Keadaan ini menjadi semakin kompleks berikutan langkah Dewan Bahasa dan Pustaka memperkenalkan sistem ejaan dan tulisan Jawi yang telah disempurnakan yang tentunya sedikit banyak telah merombak sistem ejaan dan tulisan Jawi itu sendiri.

Fenomena ini jika dibiarkan berlarutan dijangka akan menyebabkan teks kesusasteraan tradisional Melayu dalam konteksnya yang asal akan semakin jauh daripada khalayaknya. Ini kerana menurut pandangan pelajar (kerana tidak diperkenal teks kesusasteraan tradisional Melayu dalam bentuknya yang asal) teks kesusasteraan tradisonal Melayu versi rumi itulah dokumen yang sah. Malah, kerana yang diperkenalkan kepada mereka ialah sistem ejaan dan tulisan Jawi yang disempurnakan itu, maka manuskrip kesusasteraan tradisional Melayu yang terus kekal dalam bentuknya yang asal mengguna pakai sistem ejaan dan tulisan Jawi tradisional Melayu akan terus tersimpan dalam khazanah klasik di Perpustakaan Negara Malaysia. Macam biasa, kita akan terus berbangga bahawa kitalah, bangsa Melayu yang begitu berdaya menghasilkan puluhan ribu manuskrip kesusasteraan tradisional Melayu! Demikian juga, kita begitu gah mendabik dada bahawa dengan sistem ejaan dan tulisan Jawi itulah kita berjaya membina tamadun dan peradaban yang begitu berjaya di Alam Melayu. Bahkan, tanpa segan silu kita juga mengaku dengan penuh bangga bahawa melalui sistem ejaan dan tulisan Jawi itulah, bahasa Melayu terangkat menjadi lingua franca, berfungsi menyebarkan tradisi keilmuan Islam sehingga kemudiannya dikatakan telah mencapai tahap global jauh labih awal berbanding dengan konsep globalisasi itu sendiri (bagi sesetengah orang, konsep ini mula dikenali setelah istilah liberalisasi dan modenisasi diguna pakai sebaik-baiknya).

Demikianlah, sebagaimana selalu kita begitu berbangga dengan ungkapan dan istilah, khazanah dan pusaka zaman, tangkal dan azimat sehingga akhirnya kita menjadi manusia Melayu yang selalu mengenang-ngenangkan mengenai kalimat dan ungkapan, mantera dan jampi sebagaimana kita tidak pernah jemu-jemu melafazkan ungkapan yang kita anggap keramat bahawa Tak Melayu Hilang Di Dunia dan dengannya kita terus yakin bahawa Keris Taming Sari akan terus berkuasa dan berwibawa. Justeru kita tidak perlu takut dan bimbang, meskipun kesusasteraan tradisional Melayu semakin terancam, kita terus yakin bahawa khazanah Melayu itu akan terus terakam dan tersimpan sebagaimana adanya. Kita terus bangga dan syok sendiri, kerana kita masih ada segala-galanya, meskipun sekadar catatan cuma.